تأثیر انواع مختلف سمان های موقت روی استحکام کششی روکش های متکی بر ایمپلنت

سابقه و هدف: استفاده از سمان های موقت برای سمان کردن پروتزهای سمان شونده متکی بر ایمپلنت، مزیت قابلیت بازیافت (retrievability) را داراست، اما این سمان ها باید قادر به تامین گیر مناسب روکش ها نیز باشند. هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر انواع مختلف سمان های موقت روی استحکام کششی روکش های تک واحدی متکی بر ایمپلنت بود. مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، 30 اباتمنت تایتانیومی قابل تراش ایمپلنت (biohorizons) به طول 8 میلی متر به آنالوگ ایمپلنت با تورک 30 نیوتن بر سانتی متر متصل گردیدند. آنالوگ ها با استفاده از سرویور درون بلوک های تهیه شده از آکریل خود سخت شونده قرار داده شدند. بعد از ساخت روکش برای هر اباتمنت، سمان های موقت tempbond، dycal و tempbond ne برای اتصال روکش به اباتمنت مربوطه به کار رفتند. تمام نمونه ها قبل از آزمایش، در رطوبت 100% و دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت 48 ساعت نگهداری شدند. روکش ها با نیروی 500 کیلوگرم با سرعت 5/0 سانتی متر در دقیقه با استفاده از universal testing machine از روی اباتمنت ها کشیده شدند و استحکام کششی به نیوتن ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون آماری anova ارزیابی گردیدند. یافته ها: استحکام کششی dycal (53/3±01/26) بیشتر از tempbond ne (06/3±00/22) و tempbond (67/2±60/15) بود. تفاوت بین گیر سمان ها از نظر آماری معنی دار بود (0001/0p<). نتیجه گیری: ارجح است زمانی که قابلیت باز یافت پروتز مورد نظر است از temp bond و زمانی که گیر بیشتر مورد نیاز است از dycal استفاده شود.